Edukacja domowa

Podziel się wpisem!

Witajcie!

Dzisiaj trochę o temacie, który od lat siedzi mi w tyle głowy i sprawia, że zastanawiam się, zastanawiam i zastanawiam: edukacja domowa. Lepiej chodzić do szkoły, czy lepiej uczyć się w domu? Lepiej siedzieć w ławce od rana, czy nie? Czy człowiek sam jest w stanie wiedzieć tyle, ile wie nauczyciel, który jest przygotowany do uczenia, skończył studia kierunkowe, skończył kurs pedagogiczny, wiele lat poświęcił na to, żeby nauczyć się przekazywać wiedzę, czy możesz go zastąpić jako rodzic? Co wiesz o budowie mikroorganizmów? A o podmiocie i orzeczeniu, przydawce itd?

Dobrze, możesz się douczyć przez pierwsze kilka lat uczenia (6-9?), bo to nie takie trudne, ale co potem? No i jeszcze ten kontakt z rówieśnikami! Przecież, jeśli twoje dziecko nie pójdzie do szkoły, to wyrośnie na odludka!!! A gdzie się nauczy żyć w społeczeństwie??? W ogóle żyć! Gdzie?!? Przecież jak nie pójdzie do szkoły, to inne dzieci będą się śmiały, wykluczą, nie będą chciały w ogóle rozmawiać z twoim dzieckiem. O to chodzi?

Kiedy mówią komukolwiek o tym, że chciałabym uczyć dzieci w domu, to właśnie takie zdania słyszę. Kompletne zaskoczenie i od razu obrone: „NIE! NIE RÓB NIC DZIWNEGO! TO KOMPLETNY IDIOTYZM, RÓB TO, CO WSZYSCY, a potem koryguj w domu i douczaj czego w szkole nie nauczyli, pilnuj.” Nie wiem, jak Wy, ale ja nie cierpię poprawiać tego, co ktoś inny robił ale nie zrobił albo zrobił źle. Taka strata czasu, to raz.

Kolejną sprawą jest… znowu czas, zwyczajnie. Dziecko w szkole spędza ogromne ilości dni i godzin. I są to te najlepsze godziny dnia, najlepsze dni życia. Takie, które nigdy się nie powtórzą. (Poczytajcie sobie na ten temat tutaj.) To nieprawda, że da się ich stratę nadrobić wieczorami w domu. A nawet nieprawda, że te wieczory w domu taki młody człowiek ma, bo przecież szkoła rości sobie prawo do zagospodarowywania również czasu wolnego swoim uczniom poprzez zadania domowe. Może jednak lepiej uczyć się w domu, a potem wieczorami korygować domowe nauczanie szkolnymi programami? Tutaj (o ile dobrze pamiętam, bo ja Piano nie wykupiłam) czytałam o tym, że w szkole prowadzoną metodą pani Montessori dzieci najpierw uczą się tak, jak chcą, najpierw poznają to, co je interesuje, a potem mają zajęcia w ławkach, żeby zrealizować narzucone programy. I spostrzeżenie nauczycieli: świetnie dzieci, wsadzone do ławek zaczynają być niegrzeczne, gdy realizują swoje poznawcze pasje, nie generują żadnych problemów.

Więzi społeczne można nawiązać poza szkołą. Tak mówi doświadczenie tych, którzy już są dorośli, a uczyli się w domu:

Dojrzałość społeczna

Najczęściej słyszy się obawy, że dziecko nauczane w domu nie ma możliwości rozwoju społecznego. Zarzuca się tu, że dzieci nie mają kontaktu z rówieśnikami i potem mają problemy z funkcjonowaniem w grupie. Tymczasem okazuje się, że dzieci nauczane przez rodziców mają o wiele większe możliwości poznawania nowych osób i spędzania z nimi czasu prowadzącego do nawiązania prawdziwych więzi. Dzieje się tak dlatego, gdyż dzieci w szkole są niejako skazane na to samo towarzystwo przez okres nauki w szkole, przy czym przyjaźnie ze szkolnej ławy są raczej rzadkością, bo dzieci spędzają tam czas słuchając nauczyciela, a nie na poznawaniu siebie nawzajem. Poza tym dzieci nauczane przez rodziców najczęściej grają w zespołach sportowych, muzycznych, biorą udział w zajęciach plastycznych czy innych organizowanych przez domy kultury, czy też w ramach kooperatywów rodzinnych (rodziny zbierają się w poszczególnych domach na różne przedmioty, co nie czyni z tej działalności szkoły prywatnej, gdyż ciągle kładzie się na takich lekcjach łączonych nacisk na indywidualne podejście do dziecka). Rodzice organizują też dla dzieci uczonych w domu różne spotkania. Na to wszystko dzieci mają czas, ponieważ nie muszą spędzać całych dni w szkole (najczęściej czas w szkole nie jest najefektywniej wykorzystywany).

// Cytat pochodzi z blogu: Pawła Bartosika, Edukacja domowa