Jak pani Kajzar ser ukradła Biedroneczce małej

Podziel się wpisem!

Byłam wczoraj z misją w osiedlowej Biedronce. Trzeba było kupić szpinak, pomidory, ser żółty i soczki w kartoniku dla starszego potwora. Wybrałam się tam z dziećmi. Zbierało się na deszcz, śpieszyło nam się do domu, no ale trzeba zrobić zakupy, to trzeba, może się uda. Jeździmy pojedynczym wózkiem z platformą, o takim:

co oznacza, że mój kochany synek może w każdej chwili z tego wózka zwiać i sabotować każdą jazdę bez żadnego problemu – wystarczy nóżkę z platformy przenieść na ziemię, mama od razu staje, to wtedy w nogi. Czy muszę dodawać, że w markecie bardzo chętnie z tej możliwości korzysta? Najczęściej robię zakupy biegając za nim, prosząc, żeby jednak stanął na platformę albo nosząc kloca na rękach. Tak też było wczoraj. Wyobraźcie sobie taki obrazek:

• kolejka do kasy jak z Krakowa do Meksyku,
• Zosia w wózku spokojna – hurra! – poobkładana zakupami, bo w bagażniku już nie było miejsca: pod lewą rączką miała 4 duże buły, pod prawą kilka pomidorów, w nogach kostkę sera żółtego;
• ja trzymam Tosia, wkładam go siłą na platformę i przekonuję, żeby na niej został, żeby postał sobie na niej i wypił soczek, który (jeszcze nie zapłacony) otwieram mu i daję do rączki – PIJE, hurra!
• w bagażniku jeszcze szpinak x2, a ja w rękach trzymam resztę rozsypujących mi się soczków, 5 kartoników;
• na mój sok już nie było miejsca ani czasu, żeby po sklepie biegać, śpieszyłam do kasy.

Matka z dwójką dzieci to nie święta krowa, w kolejce postać sobie przecież może. Niepotrzebne jest wynoszenie matek na piedestały i obsypywanie przywilejami, nawet ciekawie jest, jak w tej kolejce stoi, bo można się pogapić jak walczy z potworami, w ogóle po co jej te dzieci były? No to ja walczyłam, ludzie się gapili, a ja się cieszyłam, że moje potwory nie najgorsze i w miarę ułożone, jak na półtoraroczniaka i półroczniaka, to nawet grzeczne. Tosiu dalej stał i pił soczek, Zosia patrzyła ciekawie na te szeleszczące torebki z bułkami i pomidorami. Dotarliśmy do kasy, rzucam na taśmę co się dało i mówię panu kasjerowi, że szpinak ma kasować razy dwa, bo jeszcze jeden mam w bagażniku i że Tosiu już soczek pije, więc niech i to uwzględni, co uczynił. Spytał, czy to wszystko, skasował i wyjechaliśmy jakoś. Biegiem w stronę domu, zaraz będzie burza, no na pewno lunie, jak nic! Przebiegliśmy 20 metrów (Tosiu stał jeszcze na platformie, chociaż już go korciło złazić)… i zauważam ser żółty w Zosi nogach, o taki:

Chwila zastanowienia, hm.. chyba nie płaciłam. Staję, wygrzebuję paragon, sprawdzam – nie, nie płaciłam, UKRADŁAM!!!! Ukradłam ser za 6.69 zł z Biedronki „na dzieci”. Jednak te matki w Polsce są bezczelne i święte krowy, o tak! Nie pozostało nic innego – zaraz będzie padać! – jak tylko w tył zwrot i zapłacić zań, bo kradziony jeszcze by mi w gardle stanął albo coś..

Tosiu w międzyczasie już oczywiście upatrzył sobie plac zabaw koło Biedrony (czemu oni go wybudowali przy samym sklepie, no czemu? Zaraz będzie padać!). Chowam platformę, łapię Tosia w pasie i wrzucam sobie na ręce, biegnę do sklepu. Z dzieckiem na ręce, drugą pchając wózek, czekam aż pan skończy obsługiwać klientkę i proszę, żeby dokasował mi jeszcze ten ser, bo nie widziałam go i zapomniałam. Pan na to ze złością:

– No a pytałem Pani czy to już wszystko!!!!

No jasny gwint. Wszystkiego się spodziewałam, ale nie opierdzielu 🙁 No naprawdę wszystkiego. Nawet mógłby się uśmiechnąć albo coś..

Zaraz będzie padać…