Jak nauczyć dziecko angielskiego?

Podziel się wpisem!

Przyszły książki do nauki języka. Zamówiłam podręcznik ucznia, ćwiczenia, książkę dla nauczyciela i płyty. Rozłożyłam wszystko w kuchni na stole i studiuję zawartość książki nauczyciela. Kłąb myśli w głowie. Już bez większych emocji, ale jednak niespokojne, nieuporządkowane.

Mój angielski to wiele lat nauki z efektem, który mnie nie cieszy. Nigdy mnie nie cieszył. Zaczęło się w domu, gdy tata postanowił zrobić tak, jak zrobił jego ojciec, czyli nauczyć mnie podstaw osobiście, a potem na bardziej zaawansowane lekcje posłać dalej. To „dalej” to miała być szkoła. W tamtym czasie nauka języka zaczynała się w piątej klasie. Nauczył mnie odmiany „to be”, a potem zostawił z książkami, kasetami magnetofonowymi. Parę słówek jeszcze dał radę wrzucić, ale potem stracił zapał, a jedyne, co naprawdę mi się utrwaliło, to jego ciągle powtarzane: „I’m not a dictionary!”. A tak, jeszcze nauczył czytać zapis fonetyczny w słownikach, bardzo przydatne to było w czasach przedinternetowych.

Tak więc siedzę sobie nad tymi książkami dla moich dzieci i zastanawiam się, jak to zrobić, żeby to nie była dla nich trauma i bezsensowne wkuwanie czegoś, czego potem nie używają, żeby język był tym, czym powinien być – sposobem na porozumiewanie się z innymi, na komunikację, na spotkanie z drugim człowiekiem – tym obok, tym zza ekranu monitora, z książki. Znamy wiele języków, wielu się uczymy: mowa ciała, język gestów, język emocji, malowanie, muzyka, język polski, język angielski, uśmiech, łza. Wszystko po to, żeby porozumieć się z drugim i spotkać go takim, jaki jest.

Siedzę nad tym podręcznikiem i zastanawiam się, jak go ożywić. Czytam kolejne akapity porad dla nauczycieli. Czy będą chciały się bawić, śpiewać piosenki i recytować wierszyki? Czy nie przegnę z uczeniem słówek. Przecież trzeba znać słówka! Czy dać im dołączoną do książki grę online? Niby fajna, z drugiej strony komputer tak bardzo rozprasza i wcale nie jest dobry do nauki, jeśli wierzyć badaniom.

Pierwszy przybiegł Tomek (lat 3). Wpakował się na kolana i mówi: „Czytamy!” Otworzyłam podręcznik dla dzieci i pokazuję po kolei obrazki, rozmawiamy o tym, co na nich. Po polsku. Przyleciała też Lusia (półtoraroczny potwór), więc zaczynamy ćwiczyć: chłopiec, dziewczynka, oczy, czerwony kamień, czerwony plecak, zielony…

Przyszły starszaki. Robię z nimi to samo, co z młodszymi, ale po angielsku. Jednocześnie do młodszych mówię po polsku to samo.

A potem zamknęliśmy książki, zjedliśmy śniadanie. Zosia (lat 6) znalazła płyty:
– To płyty do tej książki, mamo?
– Tak.
– A możemy posłuchać?
– Pewnie!

I nauczyliśmy się przedstawiać i witać. Albo sobie przypomnieliśmy, bo przecież starszaki przerabiały to w przedszkolu. Tomek łyka angielski jak wszystko inne teraz – płynnie i w locie, a Lusia cieszy się piosenką  i próbuje naśladować słyszane dźwięki. We wszystkich językach świata.

Lęki są we mnie, a dzieci zapraszają mnie do swojej przestrzeni pełnej ciekawości, w której chłoną wszystko, co tylko w zasięgu. Wciągają mnie tam i nie wiem kiedy, wysysają tą wiedzę, o której nie wiem, że ją mam.

W wakacje dzieci miały okazję widzieć, że rozmawiamy po angielsku z ludźmi, którzy polskiego nie znają. Słyszą też podcasty, których słucham po angielsku.

– Mamo, a wiesz dlaczego my nie rozumiemy po angielsku?
– Dlaczego?
– Bo nie znamy wszystkich słówek!
– To nauczymy się słówek i będziecie znać, chcesz?
– Tak mamo!